در میان بیماریهای بی شماری مفاصل ، استئوآرتروز شایع ترین است. با توسعه این آسیب شناسی ، بیمار با تحرک اندام ، تورم ، التهاب و سندرم درد فشرده شروع به مشکلات می کند. و اگر در مورد دلایل آرتروز مفصل زانو در سنین جوانی صحبت کنیم ، آنها می توانند عوامل مستعد بسیاری را شامل شوند.
اطلاعات عمومی
توسعه فرآیندهای تغییر شکل در ناحیه مفصل زانو در پزشکی رسمی ، گونارتروز نامیده می شود. این بیماری با پدیده های دژنراتیو-دیستروفیک در غضروف هیالین همراه است که در مراحل ایجاد می شود و مشکلات زیادی را به بیمار ارائه می دهد. علائم اصلی این بیماری شامل موارد زیر است:
- سندرم درد.
- ایستگاه جابجایی.
- التهاب
- ورم
در میان اشکال مختلف آرتروز ، آسیب به مفصل زانو شایع ترین محسوب می شود. در بیشتر موارد ، این مشکل در زنان 40 ساله پیشرفت می کند. همچنین می تواند در جوانان در برابر پس زمینه صدمات مکانیکی یا استرس عظیم آشکار شود. به عنوان مثال ، ورزشکاران حرفه ای آسیب پذیرترین این آسیب شناسی هستند.
اگر در مراحل اولیه ابتلا به بیماری اقدامات مناسبی انجام ندهید ، با گذشت زمان ، گونارتروز به یک شکل شدید تبدیل می شود که این امر عواقب برگشت ناپذیر را به همراه خواهد داشت. ابعاد مفصل با سرعت باورنکردنی شروع می شود ، روند تغییر شکل در غضروف و استخوان ها آغاز می شود و هرگونه فعالیت بدنی با درد و ناراحتی شدید همراه می شود. در بدترین حالت ، بیمار کاملاً فرصت حرکت مستقل را از دست می دهد.
بسیاری به اشتباه فکر می کنند که آرتروز و آرتروز همان آسیب شناسی هستند. با این حال ، بیماری اول حاکی از یک واکنش التهابی حاد و دوم - تعدادی از بیماری های مزمن با شخصیت دژنراتیو است. اگر بیمار علائم هر دو مشکل را داشته باشد ، می توان با آرتروز آرتروز تشخیص داد.
دلایل آرتروز مفصل زانو
علل این بیماری بسیار متفاوت است ، بنابراین تشخیص یک تک آهنگ مشکل ساز است. در بیشتر موارد ، توسعه مشکل با ظهور چندین عامل تحریک کننده باعث تخلف می شود. طب مدرن چنین مکانیسم های آرتروز را مشخص می کند:
- اولیه این یک فرآیند طبیعی است که در افراد 40 ساله رخ می دهد و با پیری بافت های بدن توضیح داده می شود. مکانیسم اصلی برای توسعه آرتروز نیز به عوامل مرتبط از جمله چاقی ، وراثت یا بارهای زیاد کمک می کند.
- ثانویه - 30 ٪ از کل بیماری ها را در بر می گیرد. علت وقوع این بیماری با انتقال صدمات مکانیکی ، شکستگی پای پایینی یا پارگی رباط ها همراه است. اولین علائم آسیب شناسی ممکن است چند سال پس از آسیب ظاهر شود. با این حال ، با صدمات شدید ، این می تواند بعد از 2-3 ماه اتفاق بیفتد.
مکانیسم توسعه دیگری وجود دارد که 7-8 ٪ موارد آرتروز را در اختیار دارد. به شرح زیر است: اگر فردی 40 ساله به طور ناگهانی شروع به دویدن یا ورزش های حرفه ای کند ، این می تواند به تغییرات سریع دیستروفیک و دژنراتیو منجر شود. علاوه بر این ، آرتروز نیز با بیماری های همزمان ، از جمله اشکال مختلف آرتروز ، نقرس ، اضافه وزن و غیره ، تجلی می یابد.
دلایل ایجاد این بیماری اغلب با بارهای شدید ، بلند کردن وزن یا افزایش مکرر در پله ها (به ویژه در پیری) همراه است. بیمارانی که دچار صدمات نخاعی یا بیماری های عصبی شده اند نیز در منطقه خطر قرار می گیرند.
در بیشتر موارد ، عامل مستعد کننده در بروز گنارتروز اسپاسم عضلانی در سطح قدامی ران است. از زمان ظهور اولین درد ، آسیب شناسی ممکن است برای مدت طولانی خود را نشان ندهد و تنها علائم خستگی و شدت مشخصه در پاها خواهد بود.
مراحل رشد و علائم
با فهمیدن اینکه چه آرتروز مفصل زانو از چه چیزی به نظر می رسد ، می توانید علائم اصلی و مراحل پیشرفت بیماری را مطالعه کنید. کارشناسان استدلال می کنند که با افزایش علائم منفی ، آسیب شناسی با پیشرفت آهسته مشخص می شود. بسته به توانایی بیمار در کار ، سه مرحله آرتروز متمایز است:
- اول
- دوم
- سوم
لازم به ذکر است که گونارتروز یک شکل حاد ندارد ، زیرا این یک فرایند دژنراتیو از ماهیت مزمن است. در مورد اصطلاح "آرتروز حاد" ، در بیشتر موارد مربوط به مرحله سوم با علائم وزنی است.
مرحله اول
در مرحله اول گنارتروز در مفصل ، گردش یک مایع ویژه شروع به اختلال می کند ، که آن را تغذیه می کند و روغن کاری می کند. تغییرات ویژه در ساختار مورد توجه قرار نمی گیرد و پارچه غضروف کمی ملتهب است.
مرحله اولیه توسعه آرتروز با ناراحتی اندک و احساس سفتی در حین حرکت همراه است. بیمار برای صعود از پله ها ، ایجاد نژادهای دوردست یا ایستادن روی پاهای خود برای مدت طولانی مشکل ساز می شود. هرگونه فعالیت افزایش یافته منجر به ظهور درد در زانوها می شود. با این حال ، در کوچکترین استراحت ، سندرم درد بومی سازی شده و از بین می رود.
پیشرفت بیشتر آسیب شناسی باعث افزایش درد می شود ، اما توانایی کار بیمار به هیچ وجه مختل نمی شود. در همین راستا ، بیمار همچنان به رهبری سبک زندگی معمول ادامه می دهد.
تعیین آرتروز در مراحل اولیه آسان نیست. واقعیت این است که افراد ممکن است به سادگی متوجه علائم نشوند و همه چیز را به کار بیش از حد نسبت می دهند.
درجه دوم و سوم
بین علائم اولیه و انتقال آسیب شناسی به مرحله دوم می تواند چندین ماه طول بکشد. در عین حال ، بیمار می تواند اولین علائم را برای مدتی فراموش کند و به زندگی معمولی ادامه دهد. اما پیشرفت تغییرات دژنراتیو منجر به عواقب جدی تر می شود ، یعنی:
- درد در هر بار افزایش یافته است.
- ایستگاه جابجایی.
- ورم
- التهاب
علاوه بر علائم توصیف شده ، یک ترد در مفاصل زانو نیز ظاهر می شود که با نقض ساختار توضیح داده می شود. بافت غضروف شروع به نازک تر می کند و حجم مایع سینوویال ، که مفصل را روغن کاری و تغذیه می کند ، به میزان قابل توجهی کاهش می یابد.
اگر بیمار در مرحله دوم آرتروز درمان را شروع نکند ، این امر منجر به پیشرفت سومین ، خطرناک تر خواهد شد. این یک شکل بسیار غفلت از آسیب شناسی است که در آن مفصل عملکرد اساسی خود را از دست می دهد ، و توانایی کار بیمار در معرض خطر است.
در این حالت ، محتوای مایع سینوویال در بافت غضروف حداقل می شود ، غضروف ضخامت قبلی خود را از دست می دهد و استخوان ها ضخیم تر می شوند. در ناحیه آسیب دیده ، یک مایع لنفاوی نیز ظاهر می شود و یک فرآیند التهابی راه اندازی می شود.
در یک شکل پیشرفته ، گنارتروز چنین علائمی دارد:
- سندرم درد بسیار شدید ، که در هر حرکتی رخ می دهد. علاوه بر این ، حتی اگر بیمار بدون فعالیت در حالت خوابیده یا نشسته باشد ، ناگهان می تواند درد شدید داشته باشد.
- توانایی های حرکتی مفصل زانو بسیار محدود است.
- مشترک تغییرات زیادی را تجربه می کند ، در اندازه و تغییر شکل افزایش می یابد. با چشم غیر مسلح می توانید چنین عواقبی را مشاهده کنید.
در مورد سندرم درد حاد در مرحله سوم آرتروز ، به صورت خودجوش به نظر می رسد و عملاً توسط مسکن های موجود در داروخانه ها بومی سازی نمی شود. در این حالت ، پروتزهای مفصل تنها راه خروج از اوضاع است.
به ویژه در اشکال پیچیده گنارتروز ، کارشناسان مرحله دیگری را که در آن تخریب کیف مشترک آغاز می شود ، متمایز می کنند. متأسفانه ، در پزشکی مدرن هیچ روش موثری برای درمان آسیب شناسی وجود ندارد ، که به 2 و 3 مرحله تبدیل شده است. در این راستا ، پزشکان در صورت تشخیص کوچکترین ظن گونرتروز ، به موقع کمک در کلینیک را توصیه می کنند.
علم تشخیص
با درک علل گونارتروز ، مهم است که در مورد تشخیص صحیح آسیب شناسی بدانید. از این گذشته ، شما باید بتوانید آن را از سایر بیماری هایی که ممکن است علائم مشابهی داشته باشند متمایز کنید.
برای تعیین پیشرفت این بیماری ، از معاینه جامع استفاده می شود که شامل آزمایش خون بیوشیمیایی ، رادیوگرافی ، MRI و سونوگرافی است. لازم به ذکر است که با مراحل مختلف آرتروز ، ترکیب خون تقریباً مشابه است ، بنابراین هرگونه تغییر از هنجار نشان دهنده وجود مشکل دیگر است.
در ارتباط با این ویژگی ، می توان تشخیص دقیق و تعیین وجود گونارتروز را تنها با کمک معاینه X -ray انجام داد. تصویر گرفته شده به وضوح نقض ساختار اتصالات و استخوان ها را نشان می دهد ، و همچنین نقص سطح را تعیین می کند.
با این حال ، با وجود دقت بالای تشخیص ، X -Ray نمی تواند بافت های نرم ، از جمله غضروف و منیسک را مطالعه کند. به عنوان یک محصول اضافی برای تشخیص ، سونوگرافی ، MRI یا CT استفاده می شود.
اگر توسعه آسیب شناسی را در زمان تعیین کرده و درمان جامع را شروع کنید ، این امر از عواقب جبران ناپذیری جلوگیری می کند و از حرکت به مراحل جدی تر جلوگیری می کند. با این حال ، به دلیل روند خاص این بیماری ، بسیاری از بیماران حتی فکر نمی کنند که درد مفاصل ، سفتی و سایر تغییرات نتیجه خستگی پس از کار سخت نیست ، بلکه نشانه ای از آغاز فرآیندهای دژنراتیو است.
روش شناسی
در حال حاضر ، روش های بسیاری برای درمان گنارتروز وجود دارد. آنها ممکن است در اصل عمل متفاوت باشند ، لیستی از وظایف حل شده و همچنین خصوصیات فردی. برای مبارزه با تولید بیشتر در برابر این بیماری ، از یک درمان جامع استفاده می شود که هدف آن است:
- بومی سازی درد.
- بهبود عملکردهای موبایل.
- بهبود وضعیت بافت های غضروف و بیمار به طور کلی.
- تقویت ساختار عضلانی که مفصل آسیب دیده را احاطه کرده است.
متداول ترین روش برای درمان آرتروز فیزیوتراپی است. این مجموعه شامل مجموعه ای از روشهای خاص است که با هدف تقویت بافت های عضلانی و بازگرداندن گردش خون انجام می شود.
در طول درمان فیزیوتراپی ، بیمار متوجه پیشرفت قابل توجهی در چاه و کاهش فرآیندهای دژنراتیو می شود. با این حال ، شروع به طور مستقل این روش به شدت ممنوع است ، زیرا بارهای محاسبه شده نادرست فقط می توانند مشکل را تشدید کنند.
تلاش برای خلاص شدن از درد ، تسکین تورم و التهاب ، لازم است از تعدادی از داروهای غیر استروئیدی استفاده شود. این موارد شامل ایبوپروفن ، کتوپروفن ، دیکلوفناک و دیگران است. وظیفه داروها این است که به سرعت درد را برای درمان تولیدی بیشتر در آینده تسکین دهیم.
اگر استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی هیچ نتیجه ای نداشته باشد ، شما باید به استفاده از کورتیکواستروئیدها با اثر ضد التهابی برجسته تر متوسل شوید. با این حال ، استفاده از مسکن برای مدت طولانی توصیه نمی شود ، زیرا آنها فقط علائم را کاهش می دهند و روند ترمیم بافت را کاهش می دهند. اگر بعد از مصرف قرص ، درد ناپدید شد ، بهتر است از داروها امتناع ورزید.
بودجه خارجی و مداخله جراحی
علل آرتروز مبارزه مفاصل با کمک پمادهای مختلف ، کمپرس و کرم. و اگرچه این داروها آرتروز را درمان نمی کنند ، اما باعث بهبود چاه بیمار می شوند و درد را کاهش می دهند. از بین مؤثرترین وسایل خارجی ، گرم شدن و پماد ضد التهابی متمایز است.
با پیشرفت مرحله دوم بیماری ، بیمار می تواند تزریق داخل قشر کورتیکواستروئیدها را تجویز کند ، یعنی:
- BETAMETHASON.
هنگام انتخاب دارو ، لازم است تحمل آن توسط بیمار را در نظر بگیرید. اگر در مورد کورتیکواستروئیدها صحبت کنیم ، آنها قادر به از بین بردن موثر درد هستند ، اما با مراحل شدید آرتروز کنار نمی آیند.
اگر این بیماری در آخرین مرحله باشد که خطرناک ترین آن محسوب می شود ، عمل جراحی تنها راه خروج خواهد بود. در این حالت ، برای گسترش لومن بین استخوان ها و بازگرداندن سطوح غضروف ، باید فشار جراحی کیف مشترک را انجام دهید.
اینکه آیا این رویکرد مؤثر خواهد بود به عوامل زیادی بستگی دارد. اول از همه ، شما باید شدت بیماری را در نظر بگیرید. اگر این ناراحت کننده ترین نباشد ، بازگرداندن تحرک قبلی مفاصل و خلاص شدن از درد بسیار ممکن است.
با این حال ، مفصل درد هنوز خود را احساس می کند ، بنابراین بیمار باید به طور جدی سبک زندگی خود را تجدید نظر کند. همچنین لازم خواهد بود که به تمرینات فیزیوتراپی ، تغذیه مناسب و فعالیت بدنی کافی توجه کنیم.
به عنوان پیشگیری ، توصیه می شود مصرف غذاهای شور یا تند ، نوشیدنی های الکلی و سیگار را رها کنید. چنین اقداماتی بر وضعیت بدن تأثیر می گذارد و مفصل را از بارهای غیر ضروری نجات می دهد.
درمان جامع آرتروز مطابق با توصیه های فوق بهترین راه برای تعلیق یک آسیب شناسی خطرناک و بازگرداندن عملکرد قبلی مفاصل زانو است.